Nawet nie wiesz, jak bardzo — retrospektywa Pawła Łozińskiego

Dokumenty Pawła Łozińskiego mają wyraźny, wspólny styl. Manifestują osobowość twórcy, a ich główną cechą narracji jest rozmowa.

Paweł Łoziński (ur. 1965) jest absolwentem Szkoły Filmowej w Łodzi, autorem ponad 20 filmów dokumentalnych wielokrotnie nagradzanych na międzynarodowych festiwalach w Berlinie, Toronto, Zagrzebiu czy São Paulo.

Debiutował w latach 90. głośnym dokumentem „Miejsce urodzenia”, z udziałem znanego pisarza Henryka Grynberga, który odnajdując szczątki swego ojca, odkrywa prawdę o tym, który z polskich sąsiadów był jego mordercą. W późniejszych filmach opowiada o ludziach sobie bliskich, o ojcu Marcelu Łozińskim, o sąsiadach z kamienicy. W zwykłych ludziach potrafi odnaleźć coś niezwykłego, co przykuwa uwagę widza i przywołuje skojarzenia z własnymi doświadczeniami. Cechą charakterystyczną twórczości Łozińskiego jest też umiejętność oswajania sytuacji trudnych, jak w filmie „Chemia”. Jego historie, takie jak „Nawet nie wiesz jak bardzo cię kocham” czy „Ojciec i syn”, mają siłę filmoterapeutyczną. W najnowszym „Filmie balkonowym”, stojąc z kamerą przez ponad dwa lata na własnym balkonie i filmując przechodzących ludzi, „stworzył miejsce dialogu, świecki konfesjonał, przy którym każdy może się zatrzymać i opowiedzieć o sobie innym ludziom”. Udowodnił, że tematy na wielkie kino naprawdę leżą na ulicy.

Dokumentalista wychodzi z założenia, że ludzie chcą mówić o sobie, a co więcej — potrzebują być wysłuchani, dlatego jego kino jest znane z głębokiego humanizmu i umiejętności wydobycia skrywanych emocji. Filmy charakteryzują się subtelnością narracji, precyzją obserwacji oraz zdolnością do poruszania trudnych społecznie tematów, ale reżyser robi to zawsze z dowcipem i czułością. Bo Łoziński potrafi spojrzeć na rzeczywistość krytycznie i z przymrużeniem oka, o czym przekonamy się na 17. BNP Paribas Dwa Brzegi oglądając filmy Mistrza i biorąc udział w jego Lekcji kina.

Marcin Radomski