W Amfiladzie Hippodromu — Jan Seweryn Michalak — wystawa

Wystawa dr Jana Seweryna Michalaka „W Amfiladzie Hippodromu” zawiera grupę ponad dwudziestu obrazów olejnych na płótnie i kilku polichromowanych, drewnianych rzeźb. Te obrazy i rzeźby łączą się w cykl narracyjny; przedstawia on podróż konnego jeźdźca, który wyposażony w malsztok i tarczę przemierza kolejne kadry opowiadania.

Podróż malsztokowego jeźdźca zaczyna się na nieokreślonym miejskim placu z kolumnadą i dwoma tympanonami, gdzie na podzielonej w kwadratowe pola niebiesko-zielonkawej posadzce leży czerwona kula. W kolejnym kadrze ubrany w brązową czapkę byk ogłasza konieczność rozpoczęcia podróży. Zgromadzeni na palecie uczestnicy wydarzenia wiwatują, machając malsztokami. Celem podróży jest odzyskanie utraconych insygniów malarskich. W kadrze trzecim widzimy konnego jeźdźca już w podróży; razem z entuzjastycznie nastawionymi innymi pieszymi uczestnikami podróży przemierza on góry żebrowe. Na pierwszym planie notujemy butelkę, spływ wolutowy oraz leżącą bokiem fajkę. Po przebyciu gór żebrowych jeździec konny wjeżdża triumfalnie przez bramę do miasta. To silnie strzeżona forteca pięciu wież. Liczny, jednolicie umundurowany i uzbrojony personel strzeże jej terytorialnej integralności, malsztokowcy w sile kompanii również wkraczają przez bramę, której strzegą dwie potężne armaty — najnowocześniejsze dzieła tutejszej obronnej techniki. W fortecy pięciu wież-zmysłów jeździec trafia przed oblicze komendanta fortecy, nad którego głową unosi się słoń z trąbą. Komendant twierdzy pięciu zmysłów mówi jeźdźcowi konnemu o konieczności stoczenia kolejnych bitew celem otworzenia kolejnych przejść w amfiladzie. Rozpoczęty perkurs hipodromu zaczyna nabierać tempa. W następnym kadrze jeździec konny na tle wrót okolonych ornamentem chrząstkowo-małżowinowym walczy z krabem. Notujemy dwa małe putta unoszące się na tle kolumnady. W supraporcie umieszczony jest herb z trzema tarczami, poniżej z głębi wnętrza drzwi, zmaganiom przygląda się postać o niebieskiej twarzy. W kadrze kolejnym konny jeździec dźga malsztokiem, walczy ze smokiem. Przygląda się temu kolejna postronna postać. Z lewej strony kompozycji znów nadciąga krab. Wynik walki jest chyba dla konnego jeźdźca korzystny, ponieważ, ujarzmiwszy kraba, którego nieruchomy korpus znajduje się teraz pod koniem, jeździec widzi przed sobą parę drzwi, lewe i prawe. Wybiera jedne z nich i przechodzi do następnego kadru. W kadrze tym, w którego górnej części umieszczone są nacechowane malarsko panoplia, a całość okolona jest dekoracyjnym astragalem, w dolnej jego części widzimy drzwi z postacią kobiecą z malsztokiem i tarczą w dłoniach. Postać ta, pokojowo i bez walki, przepuszcza konnego jeźdźca przez drzwi do następnego kadru. Skłania nas to do refleksji, że wybór drzwi w kadrze poprzednim dokonany przez konnego jeźdźca, był słuszny. Jeździec konny zaczyna przemieszczać się przez nowy pejzaż. Widzimy jego konny powóz wspinający się drogą pod górę za grupą spichlerzy o zwieńczonych spiczastymi obeliskami fasadach. Na pierwszym planie widać zacumowane przy brzegu rzeczne łodzie. W kolejnym kadrze jeździec widzi miasteczko, flankowane z prawej strony kadru grupą czterech monumentalnych spichlerzy. Suma wrażeń estetycznych skłania konnego jeźdźca do namalowania obrazu w plenerze. Zrzuca on zbroję, odkłada lejce, bierze zaś w ręce pędzle, malsztok i paletę z farbami, zaczyna malować na obrazie pejzaż z kręgu. Najpierw maluje widok w kierunku Fary, następnie już, wieczorem, nokturnowym ujęciem impastowo traktuje środek miasteczka wraz z okolicami rynku. Następnie wsiada znów na konia i spaceruje po okolicy. Widzimy go w perspektywie ulicy na tle jednego z gmachów miasteczka. Jego konny powóz mija pomalowany na czerwono gmach na małym rynku, którego sylweta rysuje się na tle góry trzech krzyży. Nagle jeździec dociera do otwartych drzwi i wchodzi do środka. Z okazji przyjazdu konnego jeźdźca odbywa się bankiet za domem. Uczestnicy bankietu gromadzą się wokół ogniska. Zostaje przytoczona czerwona kula. Jeździec konny siada przy stole i zaczyna jeść obiad. Głównym daniem obiadu jest różowy królik oraz gicz-ryba. Jeździec małym kieliszkiem pije wino z wielkiego dzbana. Nagle pejzaż za domem zmienia się. Uczestnicy bankietu zaczynają rozmawiać szeptem gromadząc się w małych grupach. Na niebie pojawia się obła chmura, a w lewym dolnym rogu kompozycji uśmiecha się Genius Loci. Konny jeździec zostaje nagle tknięty ideą — czoła jego dotyka małe putto z wieńcem w dłoni. Jeździec konny patrzy daleko w przestrzeń i widzi w oddali insygnia malarskie, które nagle wracają na właściwe miejsce.